در این مطالعه با استفاده از داده های دوره زمانی 83-1360، نقش سیاستگذاری ناهماهنگ در توسعه ناپایدار کشت پسته در ایران بررسی شده است. نتایج نشان داد که سیاستگذاریهای مستقل و ناهماهنگ در بخشهای کلان اقتصادی، منابع آب و کشاورزی و رفاه اجتماعی را کاهش داده و باعث توسعه ناپایدار کشت پسته در ایران شده است. نتایج مدل شبیه سازی نمایان ساخت که سیاستهای انگیزه ای برای حفظ منابع آب (مانند مالیات بر آب) تنها در صورتی موفق هستند که نرخ تنزیل پایین بوده و ثبات اقتصادی وجود داشته باشد؛ لذا در شرایط نرخ تنزیل بالا باید از ابزارهای دیگری مانند کنترل قانونی استفاده کرد. همچنین افزایش قیمت پسته بر اثر سیاستهای تشویق صادرات غیرنفتی در بخش کشاورزی تنها هنگامی رفاه اجتماعی را افزایش داده و باعث توسعه پایدار شده که همزمان با آن سیاستهای حفاظت از منابع آب تشدید گردیده است. بنابراین، سیاستگذاری در هر یک از بخشها، بدون توجه به دیگری، رفاه اجتماعی را کاهش داده و باعث ناپایداری در توسعه کشت پسته شده است. شرایط موجود در مناطق پسته کاری ایران حاکی از نوعی ناهماهنگی در سیاستگذاری و ناپایداری در توسعه کشت پسته بوده است. برای ارایه راه حل و تعیین سطح بهینه هر سیاست، در پایان مطالعه الگوی برنامه ریزی مصالحه ای معرفی گردید.